Oι στίχοι του Τούρκου Ασίζ Νεσίν από το ποίημα «Σώπα μη μιλάς»:
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή / κόψ' τη φωνή σου / σώπασε επιτέλους / κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί / έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε «σώπα».
Στο σχολείο μού έκρυψαν την αλήθεια τη μισή, / μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: / «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ... σώπα!».
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. / Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου / η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, / «τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, / «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι / «μη χώνεις τη μύτη σου παντού, / κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα».
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, / η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και / ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε / «μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα». / Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, / με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, / σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. / Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. / Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. / Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. / Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα». / και μαζευτήκαμε πολλοί / μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, / τα πάντα κι όλα πολύ. / Εύκολα, μόνο με το «σώπα». / Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου / κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου / και κάν’ την να σωπάσει. / Κόψ’ την σύρριζα. / Πέτα την στα σκυλιά. / Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. / Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς. / Χωρίς να μιλάς, να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς, / θα γίνεις φαφλατάς, / θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’ την αμέσως. / Δεν έχεις περιθώρια. / Γίνε μουγγός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, / ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, / γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω / και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω / και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, / με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!...»
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί / έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε «σώπα».
Στο σχολείο μού έκρυψαν την αλήθεια τη μισή, / μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: / «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ... σώπα!».
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. / Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου / η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, / «τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, / «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι / «μη χώνεις τη μύτη σου παντού, / κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα».
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, / η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και / ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε / «μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα». / Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, / με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, / σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. / Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. / Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. / Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. / Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα». / και μαζευτήκαμε πολλοί / μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, / τα πάντα κι όλα πολύ. / Εύκολα, μόνο με το «σώπα». / Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου / κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου / και κάν’ την να σωπάσει. / Κόψ’ την σύρριζα. / Πέτα την στα σκυλιά. / Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. / Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς. / Χωρίς να μιλάς, να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς, / θα γίνεις φαφλατάς, / θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’ την αμέσως. / Δεν έχεις περιθώρια. / Γίνε μουγγός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, / ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, / γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω / και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω / και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, / με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου