Κάποιες μέρες που όλα μας φταίνε...
Είναι κάτι μέρες που δεν αντέχουμε ούτε τον εαυτό μας... Ξυπνάμε με νεύρα, τσακωνόμαστε στο δρόμο, όλα μας πάνε στραβά στην δουλειά, δεν προλαβαίνουμε το σούπερ μάρκετ και έχουμε ξεμείνει από γάλα. Έτσι, χωρίς εμφανή λόγο, απλά υπάρχουν, και κάνουν την ζωή μας δύσκολη γιατί το μόνο που έχουμε ανάγκη, είναι να ξαπλώσουμε στον καναπέ μας και να χουζουρέψουμε... Να ακούσουμε μουσική, να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο ή απλά να χαζέψουμε τηλεόραση χωρίς να ασχοληθούμε με τίποτα και με κανέναν.
Μπορεί όλα αυτά να ήταν εφικτά πριν γίνουμε γονείς, τώρα όμως; Τι κάνουμε όταν δεν μας περισσεύει καθόλου ενέργεια και δύναμη για να παίξουμε με τα παιδιά μας, να τραγουδήσουμε, να βγούμε βόλτα; Σίγουρα δεν γίνεται να τα βάλουμε στο "off" μέχρι να βρούμε ξανά την διάθεση για να ασχοληθούμε μαζί τους. Ούτε φυσικά μπορούμε να τα αφήσουμε στην μοίρα τους και να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες, γιατί έτσι, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να νευριάσουμε μαζί τους για τις αταξίες που θα κάνουν προσπαθώντας να μας τραβήξουν την προσοχή.
Όταν γκρινιάζουμε και έχουμε νεύρα, το μεταδίδουμε και στο παιδί μας, με συνέπεια, να απομονώνεται, να κατσουφιάζει, να πετάει τα παιχνίδια του, να δημιουργεί αναστάτωση στο σπίτι, να φωνάζει, να κλαίει ή απλά να κάθετε στεναχωρημένο σε μια γωνιά με την απορία ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του: "τι έκανα και είναι έτσι η μαμά και/ή ο μπαμπάς" αναρωτιέται, "φταίω εγώ;". Φυσικά δεν φταίει σε τίποτα το μικρό μας, πώς όμως μπορούμε να του εξηγήσουμε πως υπάρχουν κάποιες μέρες, σαν κι αυτήν, που μας φταίνε όλα και δεν χωράμε πουθενά;
Ομολογουμένως, είναι μερικά πράγματα που δύσκολα μπορούμε να μοιραστούμε με τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν πολλές λύσεις και ιδέες για τις μέρες αυτές, το παραδέχομαι. Το έχω περάσει και θα αντιμετωπίσω ξανά στο μέλλον παρόμοιες στιγμές όπως όλοι μας... Μπορεί να είμαστε γονείς που αγαπάμε και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, πάνω απ'όλα όμως είμαστε άνθρωποι... Με τις αδυναμίες, τις αδιαθεσίες και τις δύσκολες μέρες μας. Εγώ αυτό που θα σας προτείνω είναι απλά να μοιραστείτε μαζί τους αυτό που νιώθετε, χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο που ανταποκρίνεται στην ηλικίας τους και διαβεβαιώνοντας τα πως δεν ευθύνονται αυτά για τις κακοκεφιές σας. Αγκαλίαστε τα, φιλήστε τα, ζητήστε τους να σας κάνουν παρέα στο σαλόνι παίζοντας όσο πιο ήσυχα μπορούν και κυρίως διαβεβαιώστε τα πως η αγάπη σας είναι πάντα παρούσα - πως ότι κι αν κάνουν, όπως κι αν νιώθετε, η αγάπη σας είναι δεδομένη. Δεν αλλάζει, δεν φθείρεται, δεν ξεθωριάζει ακόμα κι αν ο κόσμος σας σήμερα δεν είναι πολύχρωμος και φωτεινός. Η αγάπη είναι μαγική και κάνει θαύματα. Να είστε βέβαιοι πως ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς και με πολύ πολύ αγάπη, τα μικρά σας θα σας συναισθανθούν και θα προσπαθήσουν... Να είναι ήρεμα και ήσυχα έστω και για λίγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου