Μητρότητα: Άλλο θεωρία και άλλο πράξη!

Η μητρότητα στην θεωρία και στην πράξη!

Σαν φοιτήτρια, έμαθα πολλές τεχνικές και θεωρίες διαπαιδαγώγησης και ανατροφής των παιδιών. Πίστευα τότε, πως ακολουθώντας τις γραφές, δεν θα αντιμετώπιζα κανένα απολύτως πρόβλημα συμπεριφοράς των παιδιών μου ή δυσκολίες στην καθημερινότητα μου μαζί τους. Κάποιες φορές μάλιστα απορούσα με φίλες ή συγγενείς μου που παραπονευόντουσαν διαρκώς και δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τα παιδιά τους. Κάτι δεν κάνουν σωστά σκεφτόμουνα και τους αράδιαζα μια σειρά από θεωρίες και στρατηγικές αντιμετώπισης των προβλημάτων τους. 

Τα είχα όλα τακτοποιημένα στο μυαλουδάκι μου και δεν ανησυχούσα για τίποτα, μέχρι την στιγμή που γύρισα σπίτι με ένα τόσο δα μικρό ανθρωπάκι που ήταν πλήρως εξαρτημένο από μένα. Τότε, και για πρώτη φορά, άρχισα να καταλαβαίνω πως υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης της μητρότητας. Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα μέσα μου. Στο μαιευτήριο δεν είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε. Έκανα σχέδια για το μέλλον και ένιωθα απίστευτη ευτυχία και πληρότητα. Λογικό, αφού εκεί μου έφερναν το μωρό μου μόνο για να το ταΐσω, καθαρό και αλλαγμένο. Κοιμόμουν, έτρωγα, έβλεπε φίλους και συγγενείς, άνοιγα δώρα, όλα ήταν τόσο ιδανικά και μαγικά. Ωστόσο, σύντομα ξύπνησα σε μια πραγματικότητα "λίγο" διαφορετική. 

Τίποτα απ' όσα είχα διαβάσει και μάθει, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω στην πράξη. Το μωρό μου ξύπναγε κάθε τρεις ώρες, και όταν κοιμόταν, δεν υπήρχε χρόνος για να ξεκουραστώ. Βλέπετε εγώ δεν είχα, και δεν έχω βοήθεια από γιαγιάδες και νταντάδες πρώτων βοηθειών. Αυτό όπως καταλαβαίνετε έκανε λιγάκι δύσκολη την καθημερινότητα μου. Εκτός από τις ανάγκες του μπέμπη μου, είχα να φροντίσω το σπίτι, να μαγειρέψω, να κάνω ένα μπάνιο κάποια στιγμή, έστω και τα μεσάνυχτα, να δω λίγο τον άντρα μου και... Πραγματικά απορώ με όσους προτείνουν στις νέες μητέρες να ξεκουράζονται κάθε φορά που το μωρό θα κοιμάται... Πως είναι δυνατόν αυτό; Ποιος θα ασχοληθεί με την αποστείρωση, με την καθαριότητα, με το σίδερο, με το μαγείρεμα;  Νομίζω πως αυτές οι απόψεις προορίζονται για τις "τυχερές" που έχουν την μαμά και την πεθερά τους 24 ώρες το 24ωρο στο σπίτι και μια γυναίκα που βοηθάει σε όσα εκείνες δεν προλαβαίνουν. Στο πραγματικό κόσμο, οι περισσότερες νέες μητέρες αν είναι τυχερές, έχουν την συμπαράσταση και την βοήθεια μόνο του συντρόφου τους. Θυμάμαι κάποιες νύχτες που δεν είχα κουράγιο ούτε να σηκωθώ για να ταΐσω το μωρό. Όσο τον θήλαζα, αυτό ήταν βέβαια αποκλειστικά δική μου δουλειά, ακόμα όμως και όταν άρχισε να πίνει σκόνη, ξύπναγα έστω κι αν ο σύζυγος μου έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει. Τα μωρά βλέπετε θέλουν την μητέρα τους. 

Ο εαυτός μου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Με την πιτζάμα και τα μαλλιά πιασμένα περιφερόμουν για μήνες σαν την άδικη κατάρα από το παιδικό στο υπνοδωμάτιο μου και τούμπαλιν. Ευτυχώς που άρχισα δουλειά μόλις ο μικρός μου έγινε 5 μηνών κάτι που με ανάγκασε να ασχοληθώ ξανά με τον εαυτό μου και την εξωτερική μου εμφάνιση. 

Παρόλα αυτά, ακόμα και τώρα που έχω δυο υπέροχα παιδάκια και έχουν πια ξεπεταχτεί, η θεωρία και η πράξη απέχουν. Η καθημερινότητα δεν χωράει όσα χρειάζεται να γίνουν, οι ανάγκες των παιδιών δεν σταματάνε ποτέ, ο χρόνος για μένα, τον σύντροφο μου, τους φίλους μου είναι μια πολυτέλεια που συνήθως δεν υπάρχει χρόνος για να απολαύσω. Νευριάζω συχνά που δεν βρίσκω κάποιο κενό για να κάνω μπάνιο, να φτιάξω τα μαλλιά μου, να βάψω τα νύχια μου, να δω ένα σίριαλ στην τηλεόραση, να συναντήσω μια φίλη που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να φύγω ένα διήμερο χωρίς παιδιά, να περάσω μια Κυριακή όπως παλιά που σταματούσε ο χρόνος κι εγώ χουχούλιαζα στον καναπέ μου και κανείς δεν με ανάγκαζε να σηκωθώ. Μου λείπουν οι μέρες που ξύπναγα με ξυπνητήρι και όχι από το κλάμα της μικρής ή τις φωνές του γιου μου, τα σαββατόβραδα που έβγαινα και δεν σκεφτόμουνα την ώρα που θα γυρίσω. 

Στην θεωρία, όλοι μπορούμε να είμαστε ιδανικοί γονείς. Στην πράξη όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Κάποιες φορές δεν αντέχεις να ασκήσεις την πειθαρχία που θα ήθελες, να είσαι ήρεμος μαζί τους, να έχεις διάθεση για παιχνίδι και γέλια. Κάποιες στιγμές θέλεις την ησυχία σου και δεν υπάρχουν οι αντοχές για να τα διαπαιδαγωγήσεις όπως θα ήθελες, όπως γράφουν και προτείνουν οι ειδικοί. Κάποιες μέρες, θέλεις χρόνο και χώρο για σένα και εκεί δεν χωράει η τάξη και η ηρεμία που θα ήθελες να τους προσφέρεις. Πνίγεσαι μέσα στην ρουτίνα και αναπολείς λίγη από την ξενοιασιά και τις προσωπικές στιγμές που ζούσες με τον σύντροφο σου προ παιδιών. Όλα αυτές οι σκέψεις είναι απόλυτα φυσιολογικές, και δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχικά επειδή τις κάνετε. Κάθε άλλο. Είστε γονείς που χωρίς βοήθεια προσπαθείτε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας και πάνω απ'όλα άνθρωποι που έχουν ανάγκες και δικά τους "θέλω". Δεν αλλάζει αυτό επειδή γίνατε γονείς. Όσο κι αν θέλουμε να τα συνδυάσουμε όλα, όσο ιδανικό κι αν θα ήταν αυτό, συχνά δεν είναι εφικτό κι εκεί πρέπει να σταθούμε. Όχι να παραδοθούμε και να πούμε "αντίο ζωή", απλά να είμαστε ρεαλιστές. Χωρίς βοήθεια από συγγενείς και φίλους ή δίχως την οικονομική άνεση που αγοράζει λίγο προσωπικό χρόνο για μας, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ας πούμε απλά ότι γεννηθήκαμε για τα δύσκολα και πως κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα τα βγάλουμε πέρα στο τέλος. Άλλωστε είμαι σίγουρη πως όπως κι αν νιώθουμε κάποιες στιγμές της ημέρας, θα μπορούσαμε να ζήσουμε την τρέλα της βρεφικής και παιδικής ηλικίας των παιδιών μας εκατομμύρια φορές αν χρειαζόταν...