Συμβουλές προς όλες τις μανούλες του κόσμου

Μια συμβουλή για όλες τις μανούλες του κόσμου…

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια και πήραν τον δρόμο τους – σπουδές, σχέσεις, φίλοι, ταξίδια…

Το κουτί με τα μωρουδιακά αναμνηστικά, μου θυμίζει πόσο κοντά, αλλά και πόσο μακριά, είναι εκείνη η εποχή της αθωότητας που δεν γυρνάει πίσω αλλά με όλη μου την ψυχή νοσταλγώ!

Αν είχα την δυνατότητα να γυρίσω πίσω το χρόνο, στα πρώτα τους βήματα, στις πρώτες του κουβεντούλες, στα νανουρίσματα και την εξαρτημένη από μένα πραγματικότητα τους,

τότε σίγουρα:

›    Θα ζωγράφιζα με τα χέρια περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

›    Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα σεβόμουν περισσότερο.

›    Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να χρησιμοποιώ τα μάτια μου για να βλέπω τι δίνει χαρά στα παιδιά μου.

›    Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.

›    Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες και θα πέταγα περισσότερους χαρταετούς.

›    Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, και θα έπαιζα στα σοβαρά.

›    Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερο τα αστέρια.

›    Θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο.

›    Θα ήμουν σπάνια αυστηρή και τελειομανής και θα μάθαινα να χαίρομαι την ακαταστασία.

›    Θα έχτιζα πρώτα αυτοεκτίμηση, και αργότερα το σπίτι.

›    Θα δίδασκα λιγότερο για την ανάγκη της επιτυχίας, και περισσότερο για την δύναμη της αγάπης.

Ποτέ δεν είναι αργά για να επανορθώσεις, να μοιραστείς και να εκτιμήσεις λίγο περισσότερο τις ευλογίες της ζωής σου!

(Εμπνευσμένο από ποίημα της Diana Loomans)